Płytowe Okładziny Elewacyjne

Płyty elewacyjne HPL

HPL (high pressure laminate) to laminat otrzymywany pod wysokim ciśnieniem składający się z kilku warstw celulozowych impregnowanych żywicą. Płyty HPL wykorzystywane na elewacjach charakteryzują się stosunkowo wysoką płaskością lica oraz dużymi formatami. Dekor, kolorystyka i wykończenie elementów pozostają praktycznie dowolne, co daje szeroki wachlarz możliwości projektowych. Najczęściej stosowane w budownictwie jako okładziny grubości płyt HPL to 6, 8 i 10 mm. Krawędzie płyty są zazwyczaj ciemne co podkreśla fugi między elementami. Praca płyt pod wpływem wilgoci nie współgra z najczęściej stosowanymi podkonstrukcjami metalowymi, pracującymi z kolei pod wpływem temperatury. Ta cecha i wybór dużych formatów determinują konieczność bardzo precyzyjnego i starannego doboru sposobu montażu płyt oraz indywidualnego projektu podkonstrukcji.

Płyty HPL montowane na elewacjach są najczęściej klejone lub nitowane. Klejenie, z uwagi na swoje ograniczenia temperaturowe i wilgotnościowe, może być wykonywane jedynie w okresach stabilnych pogodowo (od późnej wiosny do wczesnej jesieni). M.in. z tego względu montaż poprzez nitowanie uznawany jest za najbardziej bezpieczny od strony technicznej, jak i warunków ppoż.

Płyty włókno-cementowe

Jeden z obecnie najbardziej popularnych materiałów elewacyjnych. Wykonywany jest jako mieszkanka cementu z włóknami, które stanowią zbrojenie płyt. Cechą charakterystyczną tych płyt jest ich naturalny i surowy charakter, dlatego tak chętnie stosowane są przez projektantów.

Materiał wykazuje dużą odporność na warunki atmosferyczne. Jest trwały, niepalny, a dzięki niewielkim grubościom 8-12 mm stosunkowo lekki, jeśli porównamy go do betonu architektonicznego lub kamienia. Praca płyt pod wpływem wilgoci nie współgra z najczęściej stosowanymi podkonstrukcjami metalowymi pracującymi z kolei pod wpływem temperatury. Ta cecha i wybór dużych formatów determinują konieczność bardzo precyzyjnego i starannego doboru sposobu montażu płyt oraz indywidualnego projektu podkonstrukcji.

Okładziny z włókno-cementu montowane na elewacjach są najczęściej klejone lub nitowane. Klejenie z uwagi na swoje ograniczenia temperaturowe i wilgotnościowe może być wykonywane jedynie w okresach stabilnych pogodowo (od późnej wiosny do wczesnej jesieni). M.in. z tego względu montaż poprzez nitowanie uznawany jest za najbardziej bezpieczny od strony technicznej, jak i warunków ppoż.

Płyty Rockpanel

Rockpanel jest kolejnym materiałem płytowym wykorzystywanym w okładzinach elewacyjnych. Zyskuje on coraz większą popularność na rynku z uwagi na szeroką gamę dostępnych wykończeń, niską wagę oraz stosunkowo łatwy sposób obróbki.

Okładziny Rockpanel wykonane są z włókien wełny skalnej, dzięki czemu producent uzyskuje materiał ogniotrwały, stabilny wymiarowo, odporny na warunki atmosferyczne oraz łatwy w użyciu i utrzymaniu. Duża stabilność wymiarowa daje szerokie możliwości tworzenia elewacji z uwagi na możliwość stosowania połączeń bezspoinowych lub znaczące ograniczenia szerokości fug. Oczywiście takie rozwiązania wymagają odpowiedniego zaprojektowania podkonstrukcji oraz bardzo precyzyjnego i starannego doboru sposobu montażu płyt.

Jako okładziny elewacyjne najczęściej stosuje się płyty o grubości 8-10 mm, a montaż odbywa się poprzez klejenie lub nitowanie. Klejenie z uwagi na swoje ograniczenia temperaturowe i wilgotnościowe może być wykonywane jedynie w okresach stabilnych pogodowo (od późnej wiosny do wczesnej jesieni). M.in. z tego względu montaż poprzez nitowanie uznawany jest za najbardziej bezpieczny od strony technicznej, jak i warunków ppoż.

Płyty Rockpanel wykonywane z włókien skalnych podlegają procesowi utleniania, przez co kolor płyt zmienia się z zielonkawo-żółtego na brązowy. Krawędzie płyt najczęściej pozostawia się surowe, więc z czasem stają się brązowe. W miejscach najbardziej widocznych krawędzie mogą być malowane.

Jednym z charakterystyczniejszych produktów jest Rockpanel Natural. Ma on dość niezwykłą cechę - płyty zmieniają się pod wpływem warunków pogodowych. Początkowo zielono-żółtawa kolorystyka z czasem zmienia się w aksamitną, lekko błyszczącą brązowo-czerwonawą powierzchnię. W podobny sposób surowe drewno nabiera odcienia patyny pod wpływem warunków atmosferycznych.